door Els D'hollander | nov 1, 2023 | boeken, inspiratie, oorzaken
‘Waarom zou ik in hemelsnaam vrienden worden met ‘de waas’? Ik wil er juist vanaf! Waas is eerder ‘mijn vijand’ die me – nota bene – flink saboteert in mijn doen en laten! Ik baal er van! Hoe sneller die waas verdwijnt, hoe beter!’
Ik heb werkelijk errug lang in deze ‘loop’ of valkuil vastgezeten. Ik zag echt niet waarom vrienden worden met de waas zo belangrijk was. Nog minder snapte ik wat dat dan precies inhield. Was vrienden worden met de waas, dan niet ‘gewoon’ mijn bril afzetten en wazig zien?
What you resist, persists
Wat ik niet doorhad, was dat ik helemaal geen vrede had met ‘de waas’, maar juist (onbewust) errug veel weerstand tegen de waas had. En … what you resist, persists! Alles waar je je tegen verzet, dat blijft hardnekkig aanwezig. En wordt vaak ook erger!
Zo palmde ik niet voor het plezier van het palmen of om mijn ogen even te ontspannen. Nee, nee, wanneer ik palmde, verwachtte ik – nee, eiste ik – op een soort passief agressieve manier resultaat! In de zin van ‘Als… dan…’. Regelrechte manipulatie dus – hahaha. Daar trapt juffrouw Waas – wat verderop leer je haar kennen – absoluut niet in 😉
Ik zat onbewust goed vast in een zeer yange, dwangmatige manier van ‘zijn’. Voor wat hoort wat, no pain no gain, nu onmiddellijk resultaat willen, blijven proberen, doen, doen, doen en als ik faalde nog beter mijn best doen. Niet verwonderlijk in onze extreem yang georiënteerde maatschappij trouwens.
Mijn ‘natuurlijk zien routine’ was dan ook geen succes. In deze video leg ik verder uit wat er aan de hand is als oogyoga, de dr. Batesmethode en natuurlijk zien niet werken.
Waarom zie ik waas?
Daarnaast zijn we ook zo gewend om dat wat ons niet bevalt of past te negeren, te elimineren, weg te lachen, weg te snijden, te minimaliseren, kortom te ‘cancellen‘. We doen er van alles mee behalve er verantwoordelijkheid voor nemen.
Zo ook met waas. Waas komt altijd ongelegen. We hebben er geen tijd voor. En met brillen of lenzen maken we snel komaf met de waas. Ook lasik doet dat, op een nog dieper niveau! Het symptoom is dan ogenschijnlijk ‘weg’, maar de oorzaak is er nog steeds.
In het natuurlijk zien gedachtengoed is waas net als pijn een ‘feedback loop’ van ons lichaam. Waas laat ons weten hoe het met ons visueel systeem gesteld is. Haast automatisch verwensen we ‘de waas’. Maar wat als we onze kijk op waas veranderen en hem als boodschapper zien? Interessant toch?!
Dr. Bates ontdekte dat de oorsprong van om het even welke zichtafwijking een gedachte is, een ‘verkeerde’ of stressvolle gedachte meer bepaald. Een ‘verkeerde’ gedachte over wie we werkelijk zijn of een stressvolle gedachte over onze relatie met de ander & de wereld. Een gevolg daarvan is dat we letterlijk of figuurlijk gaan staren. En staren geeft altijd wazig zicht.
Vrienden worden met de waas
In haar boek ‘Natuurlijk zien en de Batesmethode’ stelt Saskia Naber voor om de waas als een lerares te zien en haar een naam te geven: juf of juffrouw Waas bijvoorbeeld. Juf Waas is tijdelijk in je leven aanwezig en nodigt je uit om voor Jezelf te kiezen, zachter voor Jezelf te zijn en beter voor Jezelf te zorgen. Ze wil je ook graag leren om in haar aanwezigheid helemaal te ontspannen. Als je dat kan, verdwijnt ze vanzelf.
Juffrouw Waas is trouwens erg toegewijd aan de haar opgedragen taak en wijkt niet! Ze kan hierdoor ogenschijnlijk als een harde meedogenloze tante over komen. Of spiegelt ze ons in dat geval enkel hoe hard en meedogenloos we voor Onszelf zijn? Ja, de lessen van juffrouw Waas kunnen beslist pittig zijn en je kan er een hele kluif aan hebben.
Moraal van het verhaal
De ‘clou’ is dus om helemaal vrede te hebben met de waas; om de waas niet weg te willen, maar hem te verwelkomen! Want op de korrel beschouwt is er geen scherp en helder zicht zonder waas. Waas en helder zicht zijn als 2 kanten van dezelfde medaille.
Wist je trouwens dat mensen met zogenaamd goed zicht ook regelmatig wazig zien? Het verschil is dat ze er niet zo heel veel aandacht aan besteden omdat ze (onbewust) weten dat ze goed zien. Punt. Ze twijfelen daar niet aan en blijven ontspannen bij het verschijnen van de waas.
Vergemakkelijkt juf Waas het vrienden worden met de waas voor je? Wat voel je als juf Waas in de buurt is? Welke emoties ervaar je in het bijzijn van juffrouw Waas? Welke sensaties in je lijf voel je als juf Waas ten tonele verschijnt? Deel je ervaringen en plaats een reactie hieronder. Dankjewel!
Ondersteuning nodig in het doorbreken van bepaalde patronen of het tackelen van je weerstand tegen juffrouw Waas? Dan kan je een persoonlijke sessie overwegen.
Image by tirachard on Freepik
door Els D'hollander | aug 31, 2023 | inspiratie, zotte oogyoga avonturen
In een VORIGE blog had ik het over hoe weerstand een veel voorkomende ‘roadblock’ op het pad naar beter zicht is. Je bewust worden van de manieren waarop weerstand zich toont, is een eerste stap om deze wegversperring op te ruimen. Als je vervolgens de angsten die er achter liggen herkenning geeft, transformeer je die weerstand in ‘no time’.
Hoe dat precies in zijn werk gaat, illustreer ik in deze blog graag aan de hand van een passage uit mijn ogendagboek waar ik op een bepaald moment nogal wat weerstand ondervond en hoe ik daarmee om ging. Ontdek hoe het bij tijden zelfs ronduit wonderbaarlijk was!
“Ik had om 11u een afspraak met een traumatherapeute. Het was ongeveer een uurtje tot daar. Ik verwachtte weinig verkeer omdat het vakantie was, maar ik vertrok toch een uur en een kwart op voorhand. Kwestie van goed op tijd te zijn en nog wat te kunnen ‘chillen’ voor de sessie. Alles onder controle dus – hahaha.
De avond ervoor had ik ook al even de route gecheckt en ik wist ongeveer hoe ik moest rijden. In het dorp zelf zou ik de Garmin – de gps – opzetten. Dat was het plan. Ja, ik had me goed voorbereid, maar toch voelde ik me zenuwachtig. Een combinatie van me bewust zijn dat de sessie wel ’s één en ander zou kunnen beroeren, de angst om me kwetsbaar op te stellen én de angst voor het onbekende. Ik wist dat we dingen gingen opruimen die ik heeeeel lang niet onder ogen had durven zien. Bijgevolg was ik alert dat weerstand wel ’s een slag kon slaan.
Enfin, ik was nog maar net goed en wel vertrokken en door een onoplettendheid miste ik de straat om naar de autosnelweg te rijden. ‘Hahaha’, dacht ik, ‘Wonderbaarlijk. Daar is ‘mijn’ weerstand al.’ Ik keerde me om en reed vrolijk verder. Maar enkele kilometers verderop miste ik zowaar de oprit van de autostrade! Dit was nota bene een weg die ik al minstens 1000 keer gereden had, bij wijze van spreken. Het was niet dat ik die weg of oprit niet kende. Maar ‘plots’ overviel me een twijfel waardoor ik die oprit miste!
Bijgevolg moest ik helemaal omrijden om op de snelweg te komen. Ik kon er nog om lachen, maar ‘t was toch al wat minder – hahaha. Ik was onder de indruk dat ‘mijn’ weerstand toch groter bleek dan ik ingeschat had. Ondertussen zag ik de tijd tikken en stemmetjes in mijn hoofd deden hun eerste offensief.
Maar de moraal was nog relatief hoog en ik wist die snode stemmen te counteren. Ik had immers voldoende tijd ingecalculeerd. Huppa, de snelweg op en volle gas richting traumatherapeute. Zoals verwacht ging het vlotjes op de Antwerpse ring. Maar ‘Meneer Twijfel’ had besloten zich niet zomaar over te geven. Nee, nee. Hij begon in mijn hoofd tweespalt te creëren: ‘Els, het is de E313 die je moet nemen. Nee, het is de E34. De E313! Zeker weten. Of toch de E34?’. En dat ging zo maar door.
Kwam er nog een stem tussen die ingehuurd was om me een schuldgevoel aan te praten: ‘Je had je toch beter moeten voorbereiden, hé Els. Waarom heb je de route gisterenavond nu niet opgeschreven? Dan had je dit nu niet voor. Zet je gps op. Allez, zet die op. Waarom wil je nu per se zonder gps rijden? Doe ’s normaal. Waarom maak je het jezelf zo moeilijk? ’
Maar het was net iets te laat om met die gps te beginnen prutsen. De splitsing was nu. Gelukkig sprong mijn fotografisch geheugen, mijn trouwe bondgenoot, me te hulp en samen wisten we die stemmen te temmen. Ik was zeker dat het de E34 was, afrit 22. So far so good. ‘En goed geprobeerd, stemmetjes in mijn hoofd!’ 😉
Toen afrit 22 naderde, besloot ik – zoals gepland – de gps op te zetten. Wat denk je? De gps weigerde dienst. Een slecht contact deed hem steeds weer uitvallen. Een lichte paniek sloeg me om het hart. Ik kreeg het enorm warm en voelde mijn borstkas verkrampen. Bovendien was het ook behoorlijk warm buiten.
Ik haalde regelmatig diep adem, ontspande bewust mijn schouders en deed een lichaamscheck. Toen bedacht ik me dat vanaf de afrit ook pijlen richting het dorp zouden staan. Vroeger – voor het ‘gpsen tijdperk’ – vonden mensen op deze wijze zonder problemen de weg. Zo gezegd zo gedaan. Maar toen ik in het dorp was, wist ik het niet meer. Ik zette me aan de kant in een poging om de gps aan de praat te krijgen. Tevergeefs. Hij bleef steeds weer uitvallen. Ondertussen had ik nog maar 10 minuten om op tijd bij de therapeute te zijn.
Hoe goed voorbereid ik ook was (geweest), ik viel geheel ende volledig ten prooi van paniek. De stemmen in mijn hoofd dreven de aanval op en hielden niets van mij en mijn vastberadenheid heel. Als klap op de vuurpijl stak een zware bui van verlegenheid op. Ik had het ook extreem warm gekregen, ademde nog amper en mijn gezicht zag er niet uit – vond ik. Ik voelde me zodanig ongemakkelijk dat ik de weg niet durfde vragen aan voorbijgangers.
Als ik in dit soort situaties terecht kom, weet ik ondertussen dat het tijd was om een ‘ingreep van hogerhand aan te vragen’ – hahaha. Dat deed ik ook. Ik ademde diep en zei in mezelf: ‘Moeder, vader, waar jullie nu ook moge zijn, onze relatie tijdens deze aardse verschijning was zeer moeilijk en pijnlijk, maar ik weet dat jullie – daar waar jullie nu zijn – heel veel van me houden. Ik heb hier en nu jullie hulp nodig. Leid me a.u.b. op tijd tot bij de therapeute. Ik ben jullie eeuwig dankbaar.’
Ik ademde opnieuw een paar keer heel diep en besefte ten volle dat ik deze situatie zelf aan het creëren was. Iets in mij was zo bang van de confrontatie die er tijdens de sessie zat aan te komen dat het alles in het werk stelde om dat te verhinderen. Ik herkende de angst en gaf hem ook erkenning. Dat stelde mijn innerlijk kindje gerust. Ik voelde hoe een soort aanvaarding over me heen kwam.
Ik nam de Garmin en als bij toverslag werkte hij! De gps leidde me probleemloos tot bij de therapeute. Ik was zelfs 5 minuten te vroeg. Ik bedankte mijn moeder en mijn vader hartelijk en belde opgelucht aan. ‘Oef, ik heb het gehaald – hahaha’ dacht ik.
Tot mijn verbazing ging niet de deur, maar het raam open. ‘Ooh, hadden wij nu al afgesproken?’ vroeg de therapeute verwonderd. Ik begreep er geen snars van. ‘Euh, ja, om 11u’ zei ik. ‘Het is 10u’ opperde de therapeute. Ik kon mijn oren niet geloven en viel compleet uit de lucht. ‘Wat? Is het nog maar 10u?’ vroeg ik vol ongeloof. Ik denk dat mijn gezicht goud waard was – hahaha. ‘Ja’ glimlachte de therapeute. ‘Maar, het is oké. Kom maar binnen.’
Binnen vertelde ik hoe weerstand me parten had gespeeld om daar ‘op tijd’ te geraken. Het ijs was meteen gebroken. We konden niet anders dan er enorm hartelijk om lachen. Want hoe grappig was het niet dat ik – ondanks al die weerstand – toch precies een uur te vroeg was. Blijkbaar was er ook iets in mij dat heel erg naar heling verlangde. En geheel toevalligerwijze had de therapeute om 10u tijd voor me. Het was een bijzonder interessant sessie waarbij ik na het doorvoelen van bepaalde emoties opmerkte dat mijn zicht helderder werd.”
Tussen haakjes een ogendagboek bijhouden heeft zo z’n voordelen. HIER lees je waarom.
Ervaar jij weerstand op je pad naar beter zicht? Hoe ga jij er mee om? Deel het met ons in een reactie hieronder. Dank je!
Ondersteuning nodig in het doorbreken van bepaalde patronen of het tackelen van weerstand? Dan kan je een persoonlijke sessie overwegen of voor het Eye Relax Weekend inschrijven.
door Els D'hollander | aug 1, 2023 | inspiratie, oorzaken
Weerstand om weer te zien met mijn eigen ogen? Ik? ‘Tuurlijk niet! Ik wil zien! Ik wil net van die stomme bril vanaf.’ denk je misschien. En dat is ook zo. Je wilt zien en tegelijkertijd zal je versteld staan op welke ingenieuze wijze je brein – in het Engels ‘mind’ – je met tig vormen van weerstand ‘saboteert’.
Ik weet – helaas – errug goed waarover ik spreek. Ik mag me zonder schroom een ‘expert in weerstand’ noemen. Mijn wonderbaarlijke brein heeft me echt heel lang op verschillende, zeer vernuftige wijzen om de tuin geleid 🙂 Ik kwam dan ook maar moeizaam vooruit op mijn pad naar beter zicht.
Voor alle duidelijkheid: deze blog heeft niet de bedoeling om je een schuldgevoel aan te praten. In tegendeel! Het gaat er net om je meer en meer bewust te worden van ‘de kracht binnen in jezelf’ en de oneindige creatie mogelijkheden ervan.
Weerstand is ‘part of the deal’
Ergens is het logisch dat er weerstand opduikt want in vele gevallen IS er namelijk een goeie – wat zeg ik – een zeer goeie reden waarom je wazig bent gaan zien. Dat is niet zomaar of per toeval. Die specifieke reden is zeer persoonlijk en heeft over het algemeen te maken met één of andere angst en ‘je veilig willen voelen’.
Je veilig voelen is één van dé belangrijkste basisbehoeften van een mens en ons brein en lichaam gaan ver – heel ver zelfs – om deze basisbehoefte te vervullen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat je brein er alles aan doet om het bij ‘het oude’ te laten en je kost wat kost ‘veilig’ te houden.
Toch ook een belangrijke voetnoot! Niet iedereen die zich op het pad naar beter zicht begeeft, ondervindt weerstand. Elkeen is uniek en heeft zijn/haar unieke manier om met ‘de dingen des levens’ om te gaan.
Bewust worden is de eerste stap
Je bewust worden van de verschillende vormen van weerstand is een eerste en echt belangrijke stap. Per slot van rekening, als je je er van bewust bent, kan je het omarmen, vervolgens loslaten om het te veranderen & helen. Laten we een duik nemen in het ‘assortiment weerstand’ – hahaha.
Een niet te onderschatten vorm van weerstand op het pad naar beter zicht is ongeduld. Zoals bijvoorbeeld (onbewust) eisen dat je direct weer beter ziet omdat je één of andere Batesactiviteit doet of deed. Het werkt voor geen meter. Ik pleit schuldig ‘by the way’ 🙂 Ongeduld is onbewuste weerstand tegen leren en veranderen.
Weer beter met je eigen ogen gaan zien, houdt in dat je je kijkgewoontes verandert. Immers, goede kijkgewoontes geven goed zicht, slechte kijkgewoontes slecht zicht. Gewoontes veranderen is een proces en vraagt tijd. Het wakkert tegelijkertijd vaak de angst voor verandering aan. Ook de angst voor het onbekende kan een rol spelen. Wie ben ik zonder mijn bril of lenzen? Wie ben ik zonder wazig zicht? Hoe gedraag ik me als ik goed zie?
Minder doen meer zijn
Als je wazig ziet, mag je er donder op zeggen dat je je vaak (onbewust) overweldigd voelt. Tegelijkertijd heb je de gewoonte ontwikkeld om desondanks door te gaan. Het gevoel van overweldiging voelt dermate vertrouwd dat je er vaak nog een schepje bovenop doet.
Er was bijvoorbeeld een tijd dat ik geabonneerd was op de nieuwsbrief van zowat elke natuurlijk zien leraar die ik ontmoette. Ik kocht ook elk ‘natuurlijk zien’ boek of elke cursus die mijn pad kruiste. Ik zou maar ’s een bepaalde techniek mislopen, weet je wel. Ondertussen had ik echt niet in de mot dat dit een geraffineerde zet van mijn brein was om me weg te houden van het daadwerkelijk toepassen van de methode. Ik was enkel ‘druk bezig’ met het vergaren van kennis.
Ik was ook zó gewend om niet te voelen – of beter gezegd – om me te verzetten tegen dat voelen. Als het zien niet lukte dan moest ik maar beter mijn best te doen, meer proberen, nog meer cursussen doen, meer doen doen doen zoals een rasechte strever. Ik blonk echt uit in mezelf forceren om dingen te doen die ik echt niet leuk vond om te doen, maar die ik uit plichtsbewustzijn toch deed.
Tot e-i-n-d-e-l-ij-k mijn frank viel – in Nederland valt het kwartje 🙂 – ‘Less is more, els’. Minder doen, meer zijn. Dat gevoel van overweldiging is net een signaal om te ontspannen en een uitnodiging om het kalmer aan te doen. Tot op heden nog een uitdaging. Ik verval gemakkelijk in doen doen doen. En dan zijn mijn ogen daar, mijne trouwe dienaars, om me er attent op te maken.
Nog meer weerstand in de aanbieding 😉
Geloof het of niet, maar weerstand heeft nog veel meer ‘vermommingen’ in zijn mars. Hierna deel ik ter inspiratie nog een kleine greep uit de ‘weerstand trukendoos’ 🙂 Ik heb ze bijna allemaal uitgetest 😉
Als ik mezelf op volgende uitspraken of gedachten betrap, weet ik dat ik ‘weerstanditis’ heb:
- Het werkt toch niet voor mij.
- De situatie met mijn ogen is anders en echt wel complex.
- Met mijn oogproblemen weten ze geen raad. Ik heb al zoveel geprobeerd en niets lukt.
- Het is veel te ver om er naar toe te gaan.
- Het is veel te duur.
- Het duurt allemaal veel te lang.
- Ik heb nu geen tijd. Ik doe het straks wel.
- Ik moet eerst dit afwerken en daarna doe ik iets voor mijn ogen.
- Ik begin er morgen mee of de 1ste van de maand.
- Enz. 😉
Ik was – ben – ook goed in mijn macht uit handen geven en anderen te gebruiken om ‘mijn’ weerstand te rechtvaardigen via excuses als daar zijn:
- Het is de schuld van mijn moeder & mijn vader, de kerk, …
- Als ik genoeg geld hebt dan …
- Ik vind maar niet de juiste leraar, therapeut, …
- Mijn familie begrijpt het/mij niet en ik wil mijn familie niet kwetsen.
- Ik moet eerst voor mijn vader zorgen. Vervang naar believen: mijn dochter, zoon, man, vrouw, kleinkind(eren), huisdier,… Je zet m.a.w. iemand anders op de eerste plaats i.p.v. jezelf.
- Mijn dokter zegt dat het toch niet werkt en dat ik blind word als ik mijn bril/lenzen niet draag of me niet laat opereren.
- Ik woon nu niet in de juiste omgeving, maar zodra ik verhuisd ben dan ga ik aan de slag.
- …
Weerstand ‘next level’
Ben je er nog? Fantastisch! Het is best heftig, I know 🙂 En het gaat nog dieper. Weerstand kan zich ook uiten door bijvoorbeeld ziek te worden, tegenslagen te creëren, druk bezig te zijn of gewoon tijd te verspillen. Het is uiteindelijk allemaal niets anders dan weerstand in actie en een manier om je uitstelgedrag te rechtvaardigen. We leven ook in een maatschappij die slachtofferschap faciliteert, maar onze ogen zijn net wegwijzers naar innerlijk leiderschap.
In DEZE blog illustreer ik aan de hand van een anekdote uit mijn ogendagboek hoe weerstand me parten speelde op een bepaald moment en hoe ik er mee om ging. Ontdek hoe wonderbaarlijk het er aan toe gaat!
Ervaar jij weerstand op je pad naar beter zicht? Hoe manifesteert het zich? Herken je je in één van deze patronen? Deel het met ons in een reactie hieronder. Dank je!
Ondersteuning nodig in het doorbreken van bepaalde patronen of het tackelen van weerstand? Dan kan je een persoonlijke sessie overwegen of voor het Eye Relax Weekend inschrijven.
Voor het schrijven dan deze blog werd ik geïnspireerd door ‘LifeForce Abundance, Vision Improvement and Energy coach’ en fantastische ‘madam’ Nancy L. Neff en het boekje ‘Je kunt je leven helen’ van Louise L. Hay.
Image by benzoix on freepik.
door Els D'hollander | jun 1, 2023 | downloads, veel gestelde vragen
Een belangrijke stap op het pad naar beter zicht is het systematisch afbouwen van de sterkte van je bril of lenzen. Op deze manier geef je je ogen – letterlijk & figuurlijk – speelruimte om de natuurlijke – aka ‘goede’ – kijkgewoontes opnieuw aan te leren.
Doorgaans lukt het aardig om met een minder sterke bril of lenzen in combinatie met het toepassen van de natuurlijke kijkgewoontes in het dagelijkse leven – en dan vooral in de vertrouwde omgeving – goed te functioneren.
Maar hoe zit dat met autorijden met een minder sterke bril?
Het zal je misschien verwonderen dat het niet vereist is om 20/20 of ‘perfect’ zicht te hebben om auto te mogen rijden. Het is m.a.w. volkomen legaal om met een minder sterke bril auto te rijden. Het gaat hier evenwel om rijden met een personenauto of motorfiets. Voor andere voertuigen zoals vrachtwagen e.d. gelden andere regels – zie links hieronder.
Om in België met een personenauto of motorfiets te mogen rijden, moet de visus van de beide ogen samen minstens 0,5 zijn met of zonder correctie. HIER vind je meer & uitgebreide informatie over autorijden met een verminderde visus in België.
Ook Nederland hanteert een visus van minstens 0,5 met of zonder correctie van de 2 ogen samen om auto te mogen rijden. Op DEZE pagina van de Nederlandse overheid vind je daar meer informatie over. Meer bepaald in hoofdstuk 3
Maar…
Wat is een visus van 0,5 precies?
Een visus van 0,5 wil zeggen dat je met of zonder je bril of lenzen de 20/40 lijn op een officiële snellentestkaart kan lezen. Zo eenvoudig is dat 🙂

Als je dus de 5de lijn – P E C F D – met je minder sterke bril en met je beide ogen samen kan lezen, zit je goed om legaal auto te rijden. Laat je niet in de war brengen door de groene lijn. De groene en rode lijn werden toegevoegd om te testen of mensen kleuren kunnen onderscheiden. Ze hebben verder geen functie.
HIER kan je een officiële snellentestkaart gratis downloaden. Zo kan je zelf nagaan of je minder sterke bril voldoet om te mogen autorijden. Deze snellentestkaart gebruik je op een afstand van 2,8 meter. M.a.w. als je met je minder sterke bril de 20/40 lijn op een afstand van 2,8 meter met beide ogen samen kan lezen, mag je autorijden.
Een niet te verwaarlozen uitzondering op de regel 🙂
Kijken met een bril met minder sterke glazen kan aanvankelijk overweldigend aanvoelen. Zeker als je auto wil rijden. ‘Je veilig voelen’ is dan ook dé allerbelangrijkste voorwaarde wanneer je wil gaan autorijden met een minder sterke bril. Voel je je onzeker of onveilig? Kies dan om met een bril- of lenssterkte die je voldoende gezichtsscherpte te rijden. Je zeker van jezelf & veilig voelen gaat boven alles.
Initieel kan je bijvoorbeeld in je vertrouwde omgeving en bij helder en zonnig weer autorijden met een minder sterke bril. Doe het m.a.w. in het begin onder de meest gunstige omstandigheden. Op deze manier bouw je je vertrouwen in jezelf en je ogen op.
Hou verder ook een sterkere bril bij de hand als ‘backup’. Kom je in een situatie terecht waarbij je je toch niet (meer) veilig voelt dan kan je snel van bril wisselen.
Vermijd aanvankelijk te uitdagende situaties
Ook bij valavond, ’s nachts, bij erg slecht of mistig weer kan met een minder sterke bril autorijden een te grote uitdaging zijn. Van het ogenblik dat je spanning en stress ervaart omwille van de minder sterke bril, gun dan op zo’n momenten jezelf een sterkere bril.
Daarnaast hebben we allemaal van die dagen dat het niet lukt, weet je wel. Ben je moe of voel je je niet super en heb je een baaldag? Ga jezelf dan niet forceren om met een minder sterke bril te rijden. Gebruik zonder pardon een sterkere bril 🙂 En let op de stemmetjes in je hoofd die je extra slecht willen laten voelen en je influisteren dat je een mislukkeling bent 😉 Dat ben je niet! In tegendeel. Je kiest er voor om goed voor je zelf te zorgen in de gegeven omstandigheden!
Zelf heb ik het meestal erg prettig gevonden om met een minder sterke bril of zonder bril auto te rijden. Ik merkte dat ik dan over het algemeen veel meer aanwezig én alerter in het verkeer ben. Ik heb een ruim perifeer zicht & heb ‘alles’ gezien zelfs al was – of is – het niet superscherp.
Wat is jouw ervaring met autorijden met een minder sterke bril? Dankjewel om het hieronder te delen
Vind je dit waardevolle informatie en wil je ELS – EyeLoveSeeing 😉 – steunen om het natuurlijk zien gedachtengoed te blijven verspreiden? Dan kan je deze blog delen of via DEZE pagina ELS – EyeLoveSeeing 😉 – een financieel duwtje in de rug geven. Van harte dankjewel.
door Els D'hollander | mrt 1, 2023 | dr. Bates activiteiten, oogproblemen en -ziektes, oorzaken
Een ogendagboek bijhouden als aanvulling op je dagelijkse routine heeft zo z’n voordelen. Op je pad naar beter zicht word je ongetwijfeld geconfronteerd met baaldagen. Het lijkt dan alsof je in de processie van Echternach terecht gekomen bent… 3 stappen vooruit, 2 achteruit.
Je merkt de vooruitgang – ook al is die klein – helemaal niet meer op. Je focus ligt op wat niet lukt en je motivatie slinkt als sneeuw voor de zon. De verleiding om er de brui aan te geven groeit. Op zo’n momenten kan het bijzonder motiverend en inspirerend zijn om je ogendagboek er bij te nemen.
Je ogendagboek ‘to the rescue’
Dr. Bates, de grondlegger van het natuurlijk zien gedachtengoed, stelde vast dat patiënten die hun focus op hun successen hadden opmerkelijk sneller resultaten behaalden. Eén van zijn bekendere quotes is dan ook ‘Forget your failures, rememember your successes!’ Dat betekent zoveel als ‘Vergeet je mislukkingen, herinner je je successen.’
Hij sprak niet over een ogendagboek bijhouden, maar dat neemt niet weg dat het een uitstekend middel is om je je successen te herinneren. Twee vliegen in 1 klap als het ware: doordat je je successen telkens opschrijft, blijf je automatisch gefocust op je positieve resultaten en wat je aandacht geeft groeit. En als het dan toch wat minder gaat, kan je er meteen motivatie uit putten.
Zelf lees ik graag zo nu en dan weer ’s in mijn ogendagboek. Soms ga ik weer lachen bij het lezen van de bij tijden uiterst grappige gebeurtenissen die me op mijn pad naar beter zicht overkwamen, maar altijd ik sta versteld van de weg die ik afgelegd heb en mijn wonderbaarlijke evolutie.
Uit het ogendagboek van ELS
Zaterdag 20 juli 2013
“Vandaag de klimop & co gesnoeid zonder bril! Was bij tijden vervelend. Had serieuze drang om bril op te zetten want het moest snel gaan en ik wilde per se alles zien. Veel gejaagdheid. Waarom eigenlijk? Ik had tijd.
Ik heb telkens die drang opkwam zo goed en zo kwaad ik kon dat gevoel toegelaten. Best heftig gevoel. Ik vind dat niet zo gemakkelijk, maar ik merk dat als ik dan bewust een paar keer op mijn adem let, die spanning en gejaagdheid vermindert.
En eerlijk gezegd had ik tijdens het snoeien en het opruimen meer dan 1 keer de indruk dat ik beter zag. Het was alsof mijn zicht op elk moment kon doorbreken. Ik dacht dan: ‘Stel dat ik vanaf NU voortaan weer helder kan zien. Hoe zou dat voelen?’ Ik voelde de vreugde al.
Maar dan doemden meteen andere gedachten op. Als daar zijn: ‘Ja maar, kan je dat wel aan, Els? Durf ik wel helder zien? Mag ik, Els, helder zien met mijn eigen ogen?’ Het was alsof ik onbewust de overtuiging nog heb dat ik niet het recht heb om helder te zien met mijn eigen ogen. Of dat ik het niet waard ben. Interessante vaststelling.
Al bij al best fier op mezelf omdat ik de klimop dan toch zonder bril snoeide en dat vervelende gevoel durfde voelen. Maar vooral ook dat ik enkele heldere flitsen had.”
Zin in nog meer ogendagboekverhalen? Lees dan HIER verder.
Nog een laatste ogendagboektip
Als je je aangesproken voelt om een ogendagboek te gaan bijhouden, koop dan een schriftje met een leuke cover. Een cover waar je ogen blij van worden wanneer ze er naar kijken of hun interesse opwekt. Tover desnoods met een collage de cover om tot een ‘oogsnoepje’ 🙂
Zo wordt ook je ogendagboek een middel dat je kan gebruiken om dr. Batesactiviteiten en –technieken – zoals bv. ‘sketching & shifting’ – toe te passen. Wonderbaarlijk, hé, hoe zo iets eenvoudig zoveel mogelijkheden biedt om je ogen en je reis naar beter zicht te ondersteunen.
Mocht je desondanks vastlopen op je pad naar beter zicht, neem dan HIER een kijkje.
Welke successen heb jij m.b.t. je ogen vandaag opgemerkt? Inspireer ons en deel ze hieronder. Dankjewel!