door Els D'hollander | mei 15, 2024 | inspiratie, oorzaken, poëzie
Dr. Bates wijdt in zijn boek ‘Perfect Sight Without Glasses’ een volledig hoofdstuk aan ‘Wat brillen ons aandoen’. Hij was niet bepaald een fan van brillen of lenzen. Uit onderzoek stelde hij namelijk vast het
volkomen normaal is dat ogen refractiefouten maken en dat de refractiefouten
nooit constant zijn. De meest voorkomende refractiefouten zijn bijziendheid, verziendheid en astigmatisme.
HIER kan je trouwens het boek van dr. Bates online lezen of een kopie gratis downloaden.
Brillen, bron van alle ellende?
Dr. Bates stelde eveneens vast dat wanneer er ingegrepen wordt door middel van het voorschrijven & dragen van een bril – of lenzen – ogen niet anders kunnen dan voortdurend de refractiefout aan te houden die ze anders niet voortdurend zouden handhaven. Het zijn met andere woorden brillen – en lenzen – die de refractiefouten bestendigen en blijvend creëren. Ze zijn eveneens medeoorzaak van het voortdurend afnemen van het gezichtsvermogen waardoor de meeste mensen systematisch een sterkere bril – of lenzen – nodig heeft.
Natuurlijke afkeer van brillen
Iedere brildrager zal dit beamen: wanneer je voor de eerste keer een nieuwe bril opzet, voelt dit zeer vreemd aan. Ik herinner me als de dag van gisteren dat ik alle muren krom zag – en niet zo’n beetje krom! – telkens ik als kind een sterkere bril kreeg. ‘Je ogen moeten er nog aan wennen.’ kreeg ik dan van de oogarts te horen. En effectief na een tijd pasten mijn ogen zich aan… aan een – in wezen – veel te sterke bril.
Ik was wat dat betreft een braaf, maar vooral bang kind. Bang om blind te worden. Want dat was wat de oogarts me had verteld dat er zou gebeuren als ik mijn bril niet constant zou opzetten. Het was in mijn proces naar beter zicht cruciaal om mezelf mijn goedgelovigheid, onschuld en onwetendheid te vergeven, maar ook in het reine te komen met de oogarts. Dat laatste was/is best een ding…
Volgens dr. Bates hebben ogen een natuurlijke afkeer van brillen. In zijn praktijk merkte hij dat patiënten dikwijls niet konden wennen aan de brilsterkte. Gelukkig die kinderen en volwassenen die een bril op hun neus en voor hun ogen niet kunnen verdragen en hem weigeren op te zetten.
Hoe het komt dat je vaak een
te sterke bril krijgt na een bezoek bij de oogarts, optometrist of opticien, leer je in
deze video. Je leert er ook hoe je je
het beste voorbereidt op een consultatie bij de oogarts, optometrist of opticien.
Een streepje brillenpoëzie
Dr. Bates is lang niet de enige oogarts of optometrist die ontdekte dat brillen niet het duurzame antwoord op visuele problemen zijn. In het boek van Thomas Quackenbush ‘Relearning to see’ is een veelzeggend gedicht opgenomen. Het werd in 1969 geschreven door Joseph K. Kennebeck, een optometrist met meer dan 50 jaar ervaring!
Tussen haakjes, Tom was mijn eerste ‘vision teacher’. Hij woonde toen nog in Nijmegen, maar ondertussen is hij al een hele tijd met pensioen en woont hij terug in de USA.
I have worn them so long,
Will my eyes ever be strong?
Time was when I
That light must be bright…
Too many are wearing glasses,
They put them on too soon;
For looks, for sight, for pain and strain,
They wear them night and noon.
I’ve done my best to tell the rest
That of glasses I would beware;
You’ll find it’s true, I’m telling you
Glasses will not get you there.
Het is me niet duidelijk of deze optometrist bekend was met het gedachtengoed van dr. Bates, maar gelukkig wij wel 🙂 Wat is jouw ervaring met nieuwe brillen? Deel het in de comments hieronder. Dankjewel.
Tot slot
Tijdens de 1 daagse retreats voor de ogen kan je je komen onderdompelen in een bad van natuurlijk zien. Want weten en kennis hebben van natuurlijk zien, is een eerste en belangrijke stap, maar het toepassen; brillen & lenzen afbouwen en waarachtig inzicht hebben in wat natuurlijk zien precies is, dat is vaak een struikelblok.
Check
HIER wanneer je aan de eerstkomende retreat kan deelnemen.
door Els D'hollander | feb 1, 2024 | inspiratie, oorzaken
De intentie waarmee je met natuurlijk zien start of bezig bent, wordt dikwijls over het hoofd gezien. Nochtans valt of staat je succes op weg naar beter zicht ermee. Het lijkt zo klaar als een klontje dat je intentie ‘terug beter willen zien’ is. En dat is het ook, maar tegelijk is dit één van de subtielere valkuilen in het land van waas. En je raadt het al… Ik ken deze valkuil bijzonder goed en heb er laaaang in vast gezeten. Zonder dat ik me er echt van bewust was.
Onze ‘fouten fixen’ mentaliteit
Zoals zovelen was ik eigenlijk – ondanks mijn ‘mooie’ intentie – toch ‘geheel ende volledig’ gefocust op wat ik allemaal niet zag en wou ik die waas weg. Ja, ik had een dagelijkse routine, maar ik deed ‘de oefeningen’ op een eerder mechanische wijze. En – als ik helemaal eerlijk met Mezelf was – vooral om zo snel mogelijk resultaat te zien. Of eerder… Direct verbetering van mijn zicht te eisen telkens ik iets voor mijn ogen had gedaan. Ik wou ze onbewust toch ‘fixen’. Ik was dan ook totaal geprogrammeerd in het mechanische wereldbeeld waarin alles wat in onze ogen fout of slecht is op één of andere manier gefixt wordt. Euh, wat zeg ik? Gefixt moet worden.
De ‘training’ om onze aandacht vooral te richten op wat fout is en zodoende verbeterd moet worden, begint al op zeer jonge leeftijd. Scholen bv. zijn daar erg goed in. Is het niet interessant om vast te stellen dat wanneer je nu bv. aan een rode pen denkt, er een zeer grote waarschijnlijkheid is dat je een rode pen haast automatisch associeert met: ‘fouten en moeten verbeteren.’
Deze zaadjes van dit mechanisch wereldbeeld die systematisch en consequent in ons denken gezaaid werden (en worden), groeiden willens nillens uit tot meestal onbewuste fundamenteel diep verankerde overtuigingen als daar zijn: ‘Ik ben niet goed zoals ik ben met de foutjes die ik maak. Ik moet ‘gefixt’ worden.’
Onze ogen als ‘klokkenluiders’
Ogen lijden enorm onder dit soort geloofsovertuigingen en laten dat op allerlei manieren zien. De waarheid is dat onze lichamen – in casu onze ogen – geen fouten maken! In tegendeel! Ze zijn bijzonder intelligent en wijs. Waas is met ander woorden geen foutje van onze ogen. Laat ik het nog ‘s herhalen 🙂 Er is echt niets mis met onze ogen! Ze laten je niet in de steek!
Ze hebben een hele goeie reden om te zien zoals ze zien, ook al is dat bv. wazig of dubbel of wat dan ook. Ze laten ons weten dat we onder chronische spanning staan al was het maar omdat we onbewust gaan geloven zijn dat we niet goed zijn zoals we zijn en moeten gefixt worden… Natuurlijk zien zal dan ook voor geen millimeter werken zolang we het vanuit die diepgewortelde ‘fixmentaliteit’ benaderen. Met natuurlijk zien willen we net het vertrouwen in het zelf genezend vermogen van onze lichamen en ogen voeden. In deze video ga ik hier nog wat dieper op in.
De intentie paradox
En zo komen we tot de ogenschijnlijke tegenstelling met betrekking tot de intentie waarmee je natuurlijk zien in je leven toepast: je doet het om beter te zien en tegelijkertijd kan het je waarachtig niets schelen wat het je oplevert want je hebt vrede met wat nu is. Dat is een ‘zuivere’ intentie. Inderdaad, dat is best ‘tricky’ – hahaha.
Wat kan helpen om je intentie ‘zuiverder’ te houden en als het ware ‘af te kicken’ van de ons opgedrongen ‘fixmentaliteit’, is om natuurlijk zien helemaal anders te benaderen. Je focus als het ware te verleggen. Je doet het bijvoorbeeld om goed voor Jezelf en je ogen te zorgen. Of eenvoudigweg voor het plezier of de ontspanning ervan. Wat als je ingesteldheid er één is van een nieuwsgierige onderzoeker? Enthousiast om met één of andere activiteit of spel voor je ogen te experimenteren en je te verwonderen over alle mogelijke resultaten. Alles wat zich aandient verwelkom je. Het mag er zijn. Kan je het verschil in benadering voelen?
Moraal van het ‘intentie verhaal’
Vraag je vanaf nu bij elke ‘oefening’, die je voor je ogen doet, af wat je intentie werkelijk is? ‘Waarom doe ik het? Wil ik ze toch ‘fixen’ of doe ik het voor het plezier? Gun ik mijn ogen een momentje van ontspanning? Durf ik hier en nu zomaar voor Mezelf kiezen?’
Wedden dat je ogen enthousiast reageren?! Met heldere flitsen of een ontspannen gevoel bijvoorbeeld. Laat het weten. Deel je ervaring met deze andere invalshoek hieronder in de ‘comments’. Dankjewel en veel plezier op je pad naar beter zicht.
Als je merkt dat je toch steeds weer in de ‘fixmentaliteit’ vervalt, kan je overwegen om een 1 op 1 sessie te boeken. We creëren dan de tijd & ruimte om samen verwonderd op onderzoek te gaan.
Foto van Dustin Humes op Unsplash
door Els D'hollander | dec 15, 2023 | dr. Bates activiteiten
Toen ik – jaren geleden – met natuurlijk zien startte, had ik een bloedhekel aan ‘de letterkaart’. Zelfs nog maar een glimp van dat ding zien, deed mijn adem stokken en mijn lichaam verkrampen. Ik werd er vaak ook letterlijk misselijk van en in bepaalde omstandigheden lokte de letterkaart zowaar een regelrechte paniekaanval uit. Fascinerend toch?! Hoe zo’n stukje wit papier met zwarte letters dergelijke reacties kan ontketenen!
Reality check
Maar ja… Naar zo’n letterkaart kijken, confronteerde me dan ook loeihard met de realiteit… Vanop de ‘geijkte’ afstand zag ik zelfs de grootste letter niet. Ik kon er niets van maken. Nada. Niente. Tipota. Mijn ogen waren toen zo gespannen dat ik – bij wijze van spreken – bijna met mijn neus tot aan de letterkaart kwam om die grootste letter te kunnen zien. En dat terwijl ‘normale mensen’ de kleinste lettertjes van diezelfde letterkaart vanop 6 meter zonder problemen scherp en helder konden zien.
Oooh, wat voelde ik me een mega grote mislukking! Ik, die gewend was zowat alles wat ik probeerde moeiteloos te kunnen, kon zoiets banaal als zien niet. De letterkaart ‘triggerde’ dan ook mijn grootste angsten, die van het niet te kunnen, niet goed genoeg te zijn, dom te zijn en uitgelachen te worden. Daaronder schuilde mijn angst om niet geliefd te zijn zoals ik ben door de mensen die mij het nauwst aan het hart lagen, mijn ouders en mijn moeder in het bijzonder. En het zat diep, heel diep.
Voelen is de sleutel
Het werd een lang en pittig proces om in het reine te komen met letterkaarten. Ik was namelijk bijzonder vernuftig in het omzeilen van het voelen wat die letterkaarten in mijn lichaam teweeg brachten. En laat dat nu net de sleutel zijn. De sensaties in je lijf voelen zonder oordeel. Als dat lukt, kan het behoorlijk snel gaan. Maar goed. Mijn weg was langzaam maar zeker 🙂
Uiteindelijk kon ik die negatieve geloofsovertuigingen, gevoelens & emoties die ik met letterkaarten associeerde meer en meer ontkoppelen of neutraliseren. Niet dat het mijn favoriete ‘tool’ werd of is. Maar ‘zeg nooit nooit’ – hahaha 🙂
Maak het jezelf gemakkelijk
Een belangrijke stap was de letterkaart te gebruiken op een afstand waarop ik enkele rijen kon lezen. Aanvankelijk kreeg ik dan te maken met stemmetjes in mijn hoofd die me wouden laten geloven dat ik een bedriegster was. Tot ik inzag hoe streng ik voor mezelf was. Een marathonloper die herstelt van een blessure aan zijn voet zal aanvankelijk toch ook kortere afstanden lopen, niet?!
Het werd me ook duidelijk dat gewoon ‘blind staren’ naar een letterkaart – zelfs op kortere afstand – en hopen dat de letters op magische wijze zouden uitklaren niet meteen een geniale strategie was.
Spelen met de letterkaart
Maar ik ontdekte dat als ik er een spel van maakte, de letters zomaar helderder werden. Eureka 🙂 Dit zijn enkele van de spelletjes die ik speel met de letterkaart. Misschien zit er ééntje tussen dat je aanspreekt?
- Ik sluit mijn ogen en laat de letterkaart in mijn verbeelding van links naar rechts springen. Of van boven naar onder. Ik focus daarbij op de beweging van de letterkaart, niet zozeer op de letters.
- Als ik naar de letterkaart kijk, blijf ik me ook bewust van de periferie en alles wat daar al dan niet in beweegt. Het liefst hang ik een letterkaart aan een venster op. Op deze manier heb ik een interessante periferie.
- Als ik naar de letterkaart kijk, stel ik mezelf de vraag of ik de letters zie bewegen (niet zozeer of ik de letters zie).
- Ik sluit mijn ogen en beeld me een pikzwarte poes in die in de letterkaart van letter naar letter springt of met haar of zijn staart rond de letters draait. Soms verstopt de pikzwarte poes zich achter een letter en zie ik enkel zijn of haar oortjes of een stukje staart 😉
- Als een rij te wazig is om de letters te onderscheiden, dan tel ik de wazige vlekjes en teken ik met mijn neuspenseel rond de contouren.
- Ik kies een letter en tel hoeveel keer ik deze letter op de letterkaart terug vind.
Een leuke variante op spelen met de letterkaart zijn woordzoekers. Welke woorden ontdek je in deze woordzoeker? De eerste 4 woorden waar je oog op valt, worden jouw persoonlijke mantra voor je ogen. Op deze website kan je je eigen woordzoeker maken. Wat dacht je om er één te maken met de goede kijkgewoontes?
De missie van meester Letterkaart
Net als juffrouw Waas – die je in deze blog beter kan leren kennen – is haar collega, meester Letterkaart, een eerlijk & toegewijd leraar. Hij vertelt me zonder pardon of ik ontspannen kijk of niet. Ik kan mezelf niet voor de gek houden dat ik kalm, ontspannen en gecentreerd ben – hoe graag ik dat ook doe – als mijn zicht wazig is! Dat is buiten meester Letterkaart gerekend – hahaha.
Hij doet dat niet zozeer om me een slecht gevoel te geven, maar eerder om me erop te wijzen dat ik behoefte heb aan zachtheid, veiligheid, ontspanning en vertrouwen. Zijn missie is om me zelfzorg, balans en zelfliefde bij te brengen en de wetenschap dat ik helemaal oké ben zoals ik hier en nu ben. Als ik dat zo bekijk, nou, dan wordt meester Letterkaart zowaar mijn bondgenoot. ‘Het kan verkeren’ zei Bredero 🙂
Wat is jouw ervaring met meester Letterkaart? Welke sensaties brengt hij in je lichaam teweeg? Hoe is je verhouding met hem? Deel het hieronder. Dankjewel
Ondersteuning nodig met het verbeteren van je relatie met meester Letterkaart? Dan kan je een persoonlijke sessie overwegen.
Voor deze blog werd ik geïnspireerd door Nancy L. Neff coaching and healing
door Els D'hollander | nov 1, 2023 | boeken, inspiratie, oorzaken
‘Waarom zou ik in hemelsnaam vrienden worden met ‘de waas’? Ik wil er juist vanaf! Waas is eerder ‘mijn vijand’ die me – nota bene – flink saboteert in mijn doen en laten! Ik baal er van! Hoe sneller die waas verdwijnt, hoe beter!’
Ik heb werkelijk errug lang in deze ‘loop’ of valkuil vastgezeten. Ik zag echt niet waarom vrienden worden met de waas zo belangrijk was. Nog minder snapte ik wat dat dan precies inhield. Was vrienden worden met de waas, dan niet ‘gewoon’ mijn bril afzetten en wazig zien?
What you resist, persists
Wat ik niet doorhad, was dat ik helemaal geen vrede had met ‘de waas’, maar juist (onbewust) errug veel weerstand tegen de waas had. En … what you resist, persists! Alles waar je je tegen verzet, dat blijft hardnekkig aanwezig. En wordt vaak ook erger!
Zo palmde ik niet voor het plezier van het palmen of om mijn ogen even te ontspannen. Nee, nee, wanneer ik palmde, verwachtte ik – nee, eiste ik – op een soort passief agressieve manier resultaat! In de zin van ‘Als… dan…’. Regelrechte manipulatie dus – hahaha. Daar trapt juffrouw Waas – wat verderop leer je haar kennen – absoluut niet in 😉
Ik zat onbewust goed vast in een zeer yange, dwangmatige manier van ‘zijn’. Voor wat hoort wat, no pain no gain, nu onmiddellijk resultaat willen, blijven proberen, doen, doen, doen en als ik faalde nog beter mijn best doen. Niet verwonderlijk in onze extreem yang georiënteerde maatschappij trouwens.
Mijn ‘natuurlijk zien routine’ was dan ook geen succes. In deze video leg ik verder uit wat er aan de hand is als oogyoga, de dr. Batesmethode en natuurlijk zien niet werken.
Waarom zie ik waas?
Daarnaast zijn we ook zo gewend om dat wat ons niet bevalt of past te negeren, te elimineren, weg te lachen, weg te snijden, te minimaliseren, kortom te ‘cancellen‘. We doen er van alles mee behalve er verantwoordelijkheid voor nemen.
Zo ook met waas. Waas komt altijd ongelegen. We hebben er geen tijd voor. En met brillen of lenzen maken we snel komaf met de waas. Ook lasik doet dat, op een nog dieper niveau! Het symptoom is dan ogenschijnlijk ‘weg’, maar de oorzaak is er nog steeds.
In het natuurlijk zien gedachtengoed is waas net als pijn een ‘feedback loop’ van ons lichaam. Waas laat ons weten hoe het met ons visueel systeem gesteld is. Haast automatisch verwensen we ‘de waas’. Maar wat als we onze kijk op waas veranderen en hem als boodschapper zien? Interessant toch?!
Dr. Bates ontdekte dat de oorsprong van om het even welke zichtafwijking een gedachte is, een ‘verkeerde’ of stressvolle gedachte meer bepaald. Een ‘verkeerde’ gedachte over wie we werkelijk zijn of een stressvolle gedachte over onze relatie met de ander & de wereld. Een gevolg daarvan is dat we letterlijk of figuurlijk gaan staren. En staren geeft altijd wazig zicht.
Vrienden worden met de waas
In haar boek ‘Natuurlijk zien en de Batesmethode’ stelt Saskia Naber voor om de waas als een lerares te zien en haar een naam te geven: juf of juffrouw Waas bijvoorbeeld. Juf Waas is tijdelijk in je leven aanwezig en nodigt je uit om voor Jezelf te kiezen, zachter voor Jezelf te zijn en beter voor Jezelf te zorgen. Ze wil je ook graag leren om in haar aanwezigheid helemaal te ontspannen. Als je dat kan, verdwijnt ze vanzelf.
Juffrouw Waas is trouwens erg toegewijd aan de haar opgedragen taak en wijkt niet! Ze kan hierdoor ogenschijnlijk als een harde meedogenloze tante over komen. Of spiegelt ze ons in dat geval enkel hoe hard en meedogenloos we voor Onszelf zijn? Ja, de lessen van juffrouw Waas kunnen beslist pittig zijn en je kan er een hele kluif aan hebben.
Moraal van het verhaal
De ‘clou’ is dus om helemaal vrede te hebben met de waas; om de waas niet weg te willen, maar hem te verwelkomen! Want op de korrel beschouwt is er geen scherp en helder zicht zonder waas. Waas en helder zicht zijn als 2 kanten van dezelfde medaille.
Wist je trouwens dat mensen met zogenaamd goed zicht ook regelmatig wazig zien? Het verschil is dat ze er niet zo heel veel aandacht aan besteden omdat ze (onbewust) weten dat ze goed zien. Punt. Ze twijfelen daar niet aan en blijven ontspannen bij het verschijnen van de waas.
Vergemakkelijkt juf Waas het vrienden worden met de waas voor je? Wat voel je als juf Waas in de buurt is? Welke emoties ervaar je in het bijzijn van juffrouw Waas? Welke sensaties in je lijf voel je als juf Waas ten tonele verschijnt? Deel je ervaringen en plaats een reactie hieronder. Dankjewel!
Ondersteuning nodig in het doorbreken van bepaalde patronen of het tackelen van je weerstand tegen juffrouw Waas? Dan kan je een persoonlijke sessie overwegen.
Image by tirachard on Freepik
door Els D'hollander | aug 31, 2023 | inspiratie, zotte oogyoga avonturen
In een VORIGE blog had ik het over hoe weerstand een veel voorkomende ‘roadblock’ op het pad naar beter zicht is. Je bewust worden van de manieren waarop weerstand zich toont, is een eerste stap om deze wegversperring op te ruimen. Als je vervolgens de angsten die er achter liggen herkenning geeft, transformeer je die weerstand in ‘no time’.
Hoe dat precies in zijn werk gaat, illustreer ik in deze blog graag aan de hand van een passage uit mijn ogendagboek waar ik op een bepaald moment nogal wat weerstand ondervond en hoe ik daarmee om ging. Ontdek hoe het bij tijden zelfs ronduit wonderbaarlijk was!
“Ik had om 11u een afspraak met een traumatherapeute. Het was ongeveer een uurtje tot daar. Ik verwachtte weinig verkeer omdat het vakantie was, maar ik vertrok toch een uur en een kwart op voorhand. Kwestie van goed op tijd te zijn en nog wat te kunnen ‘chillen’ voor de sessie. Alles onder controle dus – hahaha.
De avond ervoor had ik ook al even de route gecheckt en ik wist ongeveer hoe ik moest rijden. In het dorp zelf zou ik de Garmin – de gps – opzetten. Dat was het plan. Ja, ik had me goed voorbereid, maar toch voelde ik me zenuwachtig. Een combinatie van me bewust zijn dat de sessie wel ’s één en ander zou kunnen beroeren, de angst om me kwetsbaar op te stellen én de angst voor het onbekende. Ik wist dat we dingen gingen opruimen die ik heeeeel lang niet onder ogen had durven zien. Bijgevolg was ik alert dat weerstand wel ’s een slag kon slaan.
Enfin, ik was nog maar net goed en wel vertrokken en door een onoplettendheid miste ik de straat om naar de autosnelweg te rijden. ‘Hahaha’, dacht ik, ‘Wonderbaarlijk. Daar is ‘mijn’ weerstand al.’ Ik keerde me om en reed vrolijk verder. Maar enkele kilometers verderop miste ik zowaar de oprit van de autostrade! Dit was nota bene een weg die ik al minstens 1000 keer gereden had, bij wijze van spreken. Het was niet dat ik die weg of oprit niet kende. Maar ‘plots’ overviel me een twijfel waardoor ik die oprit miste!
Bijgevolg moest ik helemaal omrijden om op de snelweg te komen. Ik kon er nog om lachen, maar ‘t was toch al wat minder – hahaha. Ik was onder de indruk dat ‘mijn’ weerstand toch groter bleek dan ik ingeschat had. Ondertussen zag ik de tijd tikken en stemmetjes in mijn hoofd deden hun eerste offensief.
Maar de moraal was nog relatief hoog en ik wist die snode stemmen te counteren. Ik had immers voldoende tijd ingecalculeerd. Huppa, de snelweg op en volle gas richting traumatherapeute. Zoals verwacht ging het vlotjes op de Antwerpse ring. Maar ‘Meneer Twijfel’ had besloten zich niet zomaar over te geven. Nee, nee. Hij begon in mijn hoofd tweespalt te creëren: ‘Els, het is de E313 die je moet nemen. Nee, het is de E34. De E313! Zeker weten. Of toch de E34?’. En dat ging zo maar door.
Kwam er nog een stem tussen die ingehuurd was om me een schuldgevoel aan te praten: ‘Je had je toch beter moeten voorbereiden, hé Els. Waarom heb je de route gisterenavond nu niet opgeschreven? Dan had je dit nu niet voor. Zet je gps op. Allez, zet die op. Waarom wil je nu per se zonder gps rijden? Doe ’s normaal. Waarom maak je het jezelf zo moeilijk? ’
Maar het was net iets te laat om met die gps te beginnen prutsen. De splitsing was nu. Gelukkig sprong mijn fotografisch geheugen, mijn trouwe bondgenoot, me te hulp en samen wisten we die stemmen te temmen. Ik was zeker dat het de E34 was, afrit 22. So far so good. ‘En goed geprobeerd, stemmetjes in mijn hoofd!’ 😉
Toen afrit 22 naderde, besloot ik – zoals gepland – de gps op te zetten. Wat denk je? De gps weigerde dienst. Een slecht contact deed hem steeds weer uitvallen. Een lichte paniek sloeg me om het hart. Ik kreeg het enorm warm en voelde mijn borstkas verkrampen. Bovendien was het ook behoorlijk warm buiten.
Ik haalde regelmatig diep adem, ontspande bewust mijn schouders en deed een lichaamscheck. Toen bedacht ik me dat vanaf de afrit ook pijlen richting het dorp zouden staan. Vroeger – voor het ‘gpsen tijdperk’ – vonden mensen op deze wijze zonder problemen de weg. Zo gezegd zo gedaan. Maar toen ik in het dorp was, wist ik het niet meer. Ik zette me aan de kant in een poging om de gps aan de praat te krijgen. Tevergeefs. Hij bleef steeds weer uitvallen. Ondertussen had ik nog maar 10 minuten om op tijd bij de therapeute te zijn.
Hoe goed voorbereid ik ook was (geweest), ik viel geheel ende volledig ten prooi van paniek. De stemmen in mijn hoofd dreven de aanval op en hielden niets van mij en mijn vastberadenheid heel. Als klap op de vuurpijl stak een zware bui van verlegenheid op. Ik had het ook extreem warm gekregen, ademde nog amper en mijn gezicht zag er niet uit – vond ik. Ik voelde me zodanig ongemakkelijk dat ik de weg niet durfde vragen aan voorbijgangers.
Als ik in dit soort situaties terecht kom, weet ik ondertussen dat het tijd was om een ‘ingreep van hogerhand aan te vragen’ – hahaha. Dat deed ik ook. Ik ademde diep en zei in mezelf: ‘Moeder, vader, waar jullie nu ook moge zijn, onze relatie tijdens deze aardse verschijning was zeer moeilijk en pijnlijk, maar ik weet dat jullie – daar waar jullie nu zijn – heel veel van me houden. Ik heb hier en nu jullie hulp nodig. Leid me a.u.b. op tijd tot bij de therapeute. Ik ben jullie eeuwig dankbaar.’
Ik ademde opnieuw een paar keer heel diep en besefte ten volle dat ik deze situatie zelf aan het creëren was. Iets in mij was zo bang van de confrontatie die er tijdens de sessie zat aan te komen dat het alles in het werk stelde om dat te verhinderen. Ik herkende de angst en gaf hem ook erkenning. Dat stelde mijn innerlijk kindje gerust. Ik voelde hoe een soort aanvaarding over me heen kwam.
Ik nam de Garmin en als bij toverslag werkte hij! De gps leidde me probleemloos tot bij de therapeute. Ik was zelfs 5 minuten te vroeg. Ik bedankte mijn moeder en mijn vader hartelijk en belde opgelucht aan. ‘Oef, ik heb het gehaald – hahaha’ dacht ik.
Tot mijn verbazing ging niet de deur, maar het raam open. ‘Ooh, hadden wij nu al afgesproken?’ vroeg de therapeute verwonderd. Ik begreep er geen snars van. ‘Euh, ja, om 11u’ zei ik. ‘Het is 10u’ opperde de therapeute. Ik kon mijn oren niet geloven en viel compleet uit de lucht. ‘Wat? Is het nog maar 10u?’ vroeg ik vol ongeloof. Ik denk dat mijn gezicht goud waard was – hahaha. ‘Ja’ glimlachte de therapeute. ‘Maar, het is oké. Kom maar binnen.’
Binnen vertelde ik hoe weerstand me parten had gespeeld om daar ‘op tijd’ te geraken. Het ijs was meteen gebroken. We konden niet anders dan er enorm hartelijk om lachen. Want hoe grappig was het niet dat ik – ondanks al die weerstand – toch precies een uur te vroeg was. Blijkbaar was er ook iets in mij dat heel erg naar heling verlangde. En geheel toevalligerwijze had de therapeute om 10u tijd voor me. Het was een bijzonder interessant sessie waarbij ik na het doorvoelen van bepaalde emoties opmerkte dat mijn zicht helderder werd.”
Tussen haakjes een ogendagboek bijhouden heeft zo z’n voordelen. HIER lees je waarom.
Ervaar jij weerstand op je pad naar beter zicht? Hoe ga jij er mee om? Deel het met ons in een reactie hieronder. Dank je!
Ondersteuning nodig in het doorbreken van bepaalde patronen of het tackelen van weerstand? Dan kan je een persoonlijke sessie overwegen of voor het Eye Relax Weekend inschrijven.
