Je in zekere mate haasten is de dag van vandaag zowaar ‘normaal’. Niemand lijkt nog op te kijken wanneer je minstens 5 dingen tegelijkertijd doet. In tegendeel! Je wordt er veelal door ‘het systeem’ systematisch voor geprezen of beloond.
Los daarvan merk je ongetwijfeld ook op dat het aantal brillende mensen in ‘onze’ westerse maatschappij exuberant stijgt en met name ook het aantal brillende kinderen. En dan zien we nog niet eens de visuele beperkingen van al diegenen die lenzen dragen of gelaserd zijn. Zou het kunnen dat al die brillen, lenzen & lasik symptomen van een compleet ontwrichte samenleving zijn? Is er mogelijks een verband tussen haasten en het gezichtsvermogen?
Willens nillens tegen de klok leren meedraaien
Als kind voelde ik me dikwijls vreemd in de ‘grote mensenwereld’. Veel van het gedrag van ‘grote mensen’ begreep ik niet. Wat ik zag in hun uitstraling kwam vaak niet overeen met wat ze vertelden. Ik voelde me hierdoor geregeld niet veilig en overweldigd. Zeker ook op school!
Daar moest ik niet alleen erg veel dingen tegen de tijd doen, maar eveneens behoorlijk wat dingen die regelrecht tegen mijn natuur indruisten zoals een eeuwigheid stil zitten. Niet zomaar stil stillen, nee, nee, rechtop stil zitten op harde stoelen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat je het overgrote deel van de tijd moest zwijgen en soms gecontroleerd en mits het krijgen van toestemming mocht ‘spreken’. En als klap op de vuurpijl moest je vooral opletten & luisteren. Eindeloos opletten en luisteren naar het verhaal van de juf of ik dat nu interessant vond of niet.
Iets in mij werd daar erg verdrietig, boos & opstandig van, maar vooral enorm gefrustreerd en gestresseerd. Want ik zag geen uitweg uit die doffe schoolellende waar ik systematisch over mijn grenzen moest gaan, me moest forceren en moest meedraaien met een tempo dat niet bij me paste. Deed je niet mee, dan werd je zonder pardon gestraft of – godbetert! – ‘geshamed’ (vertaling: iemand beschamen). En wat wou ik graag een voorbeeld leerling zijn en kost wat kost straf vermijden.
Haasten wordt een gewoonte
Deze innerlijke verscheurdheid en uitzichtloosheid kon niet anders dan zich op de één of andere manier via mijn lichaam uiten want onze lichamen zijn zo eerlijk als goud. Ze kunnen niet liegen. Toen ik een jaar of 6 – 7 was kreeg ik dan ook mijn eerste brilletje. Meteen een behoorlijk sterk brilletje voor bijziendheid. Ik kon nu meedraaien met het tempo dat de juf – en bij uitbreiding de maatschappij – bepaalde. Hoe ik me voelde kon ik ‘dankzij’ het brilletje vakkundig negeren. Mijn voellichaam werd er als het ware door verdoofd.
Maar het brilletje deed nog meer… Het beïnvloedde op een subtiele manier ook mijn denken en het (ver)vormde – niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk! – de manier waarop ik de wereld zag en ervoer en hoe ik me gedroeg! Ik leerde door te gaan ook als mijn lichaam – in casu mijn ogen – aangaven dat het veel teveel was. Mijn ritme was niet belangrijk, voelen evenmin, maar doen, doen en nog ‘s doen des te meer.
Zo werd ik zonder het in de mot te hebben een professionele overpresteerder. Ik werd een krak in taakjes die ik toegewezen kreeg zo snel mogelijk uit te voeren en al met het volgende te beginnen zonder te pauzeren. Genieten of plezier beleven aan het volbrengen of het goed doen van iets ontging me t-o-t-a-a-l. Ik deed alles vanuit inspanning, met moeite en vanuit een beklemmende angst niet te voldoen aan wat van me verwacht werd of om niet genoeg te doen of om het niet snel genoeg te doen.
Ontwaken uit de ‘zich haasten valkuil’
Het heeft best erg lang geduurd eer ik me bewust werd hoe diepgeworteld deze gewoonte was geworden om me systematisch te haasten bij alles wat ik deed en om stelselmatig veel te veel hooi op mijn vork te nemen. Het is iets waar ik nog steeds behoorlijk waakzaam op mag zijn. Voor ik het goed en wel besef, ben ik mezelf weer aan het voorbij hollen, doe ik 13 dingen tegelijkertijd of staan er 25 tabbladen open op mijn pc.
Toen ik aanvankelijk met natuurlijk zien begon te experimenteren, was ik me helemaal niet bewust dat deze gewoonte om me te haasten ook een grote impact op mijn zicht had. Ik nam helemaal geen tijd om te kijken en was totaal niet aanwezig in het moment. Ik merkte op dat ik erg veel in het verleden vertoefde of over de toekomst piekerde.
Daarnaast kocht ik het ene boek na het andere en volgde de ene cursus na de andere… Krampachtig, zoals ik gewend was in het leven te staan. Ik was verbeten op zoek naar die ene oefening of die ene methode die me van mijn bijziendheid zou verlossen. Ik deed ‘de oefeningen’ als het ware mechanisch en beleefde er geen sikkepit plezier aan. Maar ik dacht wel dat ik de basistechnieken onder de knie had en toepaste.
Op haast militaristische wijze deed ik vlug vlug mijn ‘vision drills’ – als ik ze al deed – en verwachtte dan meteen resultaat. Na bv. wat palmen of zwaaien testte ik onmiddellijk of ik beter zag en meer van die dingen. Jaren heb ik in deze ‘loop’ vastgezeten. Ik gedroeg me als een kind dat tijdens een lange reis om de 5 minuten aan zijn ouders vraagt: ‘Zijn we er al?’. Geen wonder dat ik niet echt vooruit kwam.
Tijd om te kijken
In de loop van de tijd begon het me stilaan duidelijk te worden hoe dit patroon van haasten, me opgejaagd te voelen en doen, doen, doen mij en mijn zicht in de weg stond. Het was werkelijk telkens opnieuw mezelf en mijn gedrag observeren en me bewust worden dat ik die strenge juffrouw die ongeduldig met haar voet tikt en op mijn vingers staat te kijken, dat ik die zonder pardon de laan mag uitsturen. Ik mag die hardvochtige, autoritaire en meedogenloze lerares – die vooral alleen nog in mijn hoofd bestond – ‘deleten’ en zonder schaamte resoluut voor mijn eigen tempo en ritme kiezen.
Dat betekent concreet vrede vinden met mijn tragere ik, mezelf de tijd en ruimte geven om hier en nu aanwezig te zijn en geïnteresseerd te kijken en alle details en kleuren te verkennen. Of bij momenten zelfs schaamteloos te kiezen om helemaal niets te doen, te lummelen en de stemmen in mijn hoofd, die me dan willen laten geloven dat ik lui ben of een nietsnut, vriendelijk te bedanken. Waarom zou ik me haasten? Ik heb genoeg tijd om te zien wat er te zien valt op mijn tempo. Ik kies er voor om uit mijn hoofd te komen en mijn lichaam en mijn ogen te durven voelen. Ik weet wie ik ben en heb vrede met mezelf.
In welke mate voel jij je opgejaagd en welke impact heeft dit op je zicht? Deel het met ons in de comments hieronder.
Kom een dag ont-haasten en je eigen ritme en tempo vinden tijdens de 1 daagse retreats. HIER vind je alle info en de eerstkomende datum.
De blogs van Nancy L Neff inspireerden me bij het schrijven van deze blog.
Afbeelding van George Milton – Fotografie (pexels.com)
